kör olası çöpçüler aklımı süpürmüşler..

son zamanlarda çöpçüler mesâiye başladığında ben yatmaya hazırlanıyorum..

hayâta hep bir yerinden geç kalmış olduğum gibi.. hem henüz en aç olduğum şeyleri doyurmamışken, ağır geliyor. daha neye benzeyeceğini bile bilmiyorum, ne hissedeceğimi. neyin nesi bu..? nerede kaytarıyorum..? acaba söylendiği gibi şeytanın işi mi..? yoksa o şeytanları tek tek ben mi yaratıyorum..? ne yâni, yoksa kaçak mı güreşiyorum..? dürüst olmam gerekirse; sayıklamaktan belki de konuşmaya fırsat bulamıyorum kendimle.

”dün sabaha karşı kendimle konuştum” diyen şâirden fazla belki, ben kaçtır sabahlara kadar  kendimle konuşuyorum güyâ.. meğer ki sayıklıyorum.. eh sebebini geçecek olursak, kavramlarla boğuşuyorum diyelim. insan bir şeyi nasıl görmek istiyorsa öyle görebiliyor pekâlâ.. kimbilir bilincimde yarattığım yine hangi çöpçünün oyununa gelip, aklımı devre dışı bırakmışım. kavramların açıklanamaz oluşuna karşı savaşmışım.. mânâya trene bakar gibi bakıp, üstelik kaçırmışım, iki arada bir derede gezerken..yazık çok yazık!

söz verdim kendime. uslu bir çocuk olacağım. elimden geldiğince temizlik işini çöpçülere bırakmadan ben yapacağım. zor benim işim biliyorum . ha, bir de ara vermemem lazım.

”kelime”den çıktık yola, selâm verdik sağa sola.. ağlamayı neden bu kadar sevdiğimi şimdi daha iyi anlıyorum. yok öyle sandığınız gibi marazi değil, kendiliğinden oluyor ya, işte ona..

bu yazıdan kim ne anlar be kadın! yine kendine yazdın..

melekleri niye sever insan?

çok mu âşinâ olduğundan..

onlarla mı konuştuğundan..

öyle ya..

hiç melek gördünüz mü bugüne kadar?