dün, dünde kaldı cancağızım..

güzel bir gün geçirirsin.. çok sevdiğin erkek kardeşinin doğumgünüdür kutlanan. arkadaşlarıyla bir olup sürprizler hazırlarsın; yılda bir gün kendini ”en özel” hissetsin diye.. çok zamandır gülmediğin kadar gülersin, eğlenirsin, doyarsın verdiklerinle. her güzel şey gibi gün de biter, doğumgünü de.. kabuğuna çekilirsin, rutindir olan. yazmak istersin, önce okuyarak sevdiklerini enerji toplamak istersin. birden gözüne bir şey takılır. yutkunursun, cevap veremezsin. versen bir türlüdür, vermesen bir türlü. nedenlere takılıp kalmazsın belki, yazmaktan soğutmak istedikleri de gerçektir belki, küçümsemen de yetmez böyle düşünenleri belki, belkiler arasında gider gelirsin; anlamsız olduğunu bile bile.. Allah’tan başkasına verecek hesâbın yoktur, yoktur da; buz kesersin yapılmak istenen karşısında.. ”giden değildir terkeden, kalandır, giden de bu yüzden gitmiştir zâten” cümlesi takılır aklının ucuna bir defâ daha. gitmek istersin, de, nereye..? ”hem niye ben?” diye sorarsın kendi kendine.. kedilerin etrâfında dolaştığını bilirsin, çok zamandan beri. ”neden ama?” diye sormak da çok anlamlı olmayacaktır bu durumda. çünki; ciğersin işte, mundar ilân edilirsin. ”kime ne yaptım ki?” anlamsız bir sorudur yine, öyle işte, öyle olagelmiştir, yeni bir şey değildir ki bu senin için.. yeni bir sen olduğunda, yine sen olduğunda, yenilendiğinde gelir yazarsın. olay bu kadar basit. şimdi git yatağına ve sarıl O’na. senden ve O’ndan başkası yok nasıl olsa..