ben elmayı seviyorum diye, elma da beni sevmek zorunda mı..?

 

yazmaya iteklemek kendini ne zor mesele imiş. aylar var, aklımdan geçenleri duymamak için direneli. hem söylemek ne kolay, dilimin kemiğini aldıralı beri ..

âniden hapse tıktığım kelimeler, günışığından mahrum kalmış hayvanlara benziyorlar. açsam kapıyı, bir anda fırlayıp gidecekler ya da sinmiş bulacağım yalnızlıktan, kimsesizlikten. kimbilir, eski mecâlleri de yoktur artık. hattâ sıraya dizilme isteklerini de yitirmişlerdir. ne yapsalar haklılar vesselâm. ama ben en çok onları seviyorum. yanyana sıralamayı, şimdi olduğu gibi.. onlar olmasaydı eğer; boğulurdum düşüncelerimin arasında. düşüncelerim de onlardan ibâret değil mi en nihâyetinde. elmayı geçirirken aklımdan, harfleri diziyorum önce yanyana: e-l-m-a . elma oluyor yazınca.

peki ben kelimeleri seviyorken, yazdıklarım da, beni seviyor mu acaba..?