hayât olanca ağırlığıyla çökmüşken ümüğüne, binip arabaya, basıp son gaza, bir direğe toslamak istersin. sonunu istersin. son’u yazmak istersin. giderayak son son bir şeye imzâ atmak istersin. bu işin kolay tarafı.. kolaysa suratını buruşturma, yarına adan. kalk doğrul bakalım, ne bu sinmişlik, kime bu yaslanma.. tırnağın varsa kaşı başını. kısa kestinse titiz davranıp, onu da unut. insan yalnızdır bu evrende, hem her bir evrede. ya olanları yok say, ya olmayanları var.. şuncacık düşünceye sâhip olamayanlar da var. hanimiş bakalım kızımızın va[kâ]rı?! herşey yabancı be hancı..
yok yok bu benim hayâta değil kendime düşmanlığım. insan en çok kendinden sıkılıyor. insanı en çok kendi sıkıyor. beceriksizliğinden fenâlık geliyor.
kendimden kaçmaya bir yol yok bugün. öyle. güneş, yarın kime, hangi yönden doğar kimbilir? kim bilebilir?
başkalarından kaçamıyor olmak da çıldırtıyor bi taraftan. durum ortada ve çok da mâzeret aramaya hâcet yok gâlibâ. insanımızın elinden yarına olan güvenini çaldılar önce. şimdi susta durduruyorlar. işte bu, tam da acıtan nokta: elimden bir şey gelmiyor…
İNİKÂS 
“insanı en çok kendi sıkıyor. ”
Çok doğru. Çok doğru.
Kurtulus Narsisizmde.
Obli Bey,
ben aydın değilim, sıradan biriyim. o halde: viva la muerte!
Cano Hanım Cano Hanım,
Ne o öyle muerte filan hı?! Viva la vita, viva la vita!
Yoksam General Millan Astray’a filan mı özendiniz, hı?
Metin Bey,
biz kendi kıçımızı kurtardık da, ispanya kaldı.. benim ordan burdan devşirme kahramana ihtiyâcım yok ki! her ülkenin insanı kendine has, farklı özellikler taşır. çözümler de o ülkeye has olmalıdır diye düşünüyorum. evrensellik falan bana ters.
ama ille de istiyosanız: viva zapata!
hadi bakalım, buyrun burdan yakın! :P
Heh heh! Bence de viva zapata!
Hadi bakalım, buyurdum burdan yaktım!
Ayrıca da çok sevindim sesinizi duyduğuma.
Yokluğunuz bir zulüm Cano Hanım. Yetti gari!