amca, size ”sevgilim” diyebilir miyim?

aklıma geldi de ” evcilik ” diye bir oyun vardı biz çocukken.. hâlâ daha vardır canım herhâlde, henüz müzede sergilenmiyor fosilim. erken çocukluk dönemlerimde oynadığımızı hayâl meyâl hatırlıyorum. erkeklerden biri baba olurdu ya da doktor. o görevi mahallenin en güçlü çocuğuna verirdim; adı halil’di. halil akranlarını ve ondan birkaç yaş daha büyük olan çocukları bile tepeleyebilecek kuvvette, okulda ise başarısız bir çocuktu. mecbûren ilk sevgilim olarak onu seçtim. o zamanki aklımla en doğru tercihi yaptığıma inanıyorum. güçlü olmak istiyorsan eğer, civârın en güçlüsüyle olmalısın. ben o zaman ilkokula daha yeni başlamıştım. evet, hovardalık târihim epey eskiye dayanıyor. o arada başka ilginç teklifler de alıyordum tabi ama hıyânet ezelden beri bünyeye ters geldiği için, hep geri tepeceğinden korkumdan kimseye yüz vermiyordum. halil’le sevgili olup da yaşadığımız en özel şeyi sorsalar; bir gün yaşadığımız sâhil kasabasından, bir dağ kasabasına sabahın kör karanlığında göçümüz sırasında, evlerinin penceresine tünemiş, yaşlı gözlerle bana el salladığı gelir gözümün önüne..  yıllar sonra halil’i gördüm tekrar. annesi mükerrem teyze, biz çocukken annemin en yakın arkadaşıydı. annemle birlikte gittik evlerine. tesâdüf bu ya, erkenden evlenmiş, iki de çocuğu olmuş olan halil, o gün annesini ziyârete gelmişti bizimle aynı saatlerde. o bana , ben ona merakla sanki eksik kalan bir şey varmış da ne olduğunu bulmaya çalışır gibi baktık bir süre. sonra kahkahalarla birbirimize sarıldığımızı hatırlıyorum. eksik falan yoktu. eğer büyüdükten sonraki karşılaşmamızda ilk kez görüyor olsaydık birbirimizi, eminim hiçbir şey hissetmezdik. en azından ben. erkenden çökmüştü halil. hayat gâilesi mi desem, etrâfına sâhip çıkma telâşı mı desem, istediği gibi bir evlilik yapamamış olması mı desem bilmem.. son derece mâsum, bir o kadar sevimli, şimdi düşününce hayli mâceralı bir beraberliğimiz olmuştu. benim yüzümden az çocukla kapışmamıştı. yan gözle bakanı oyunlarımıza almaz, ya da bir gerekçeyle oyundan atıverirdi. en çok erik ağaçlarına tırmanmamızı hatırlıyorum; erik ağaçlarından en yüklü olanı seçer, bana seslenirdi. birlikte tırmanır, karnımız şişinceye kadar yerdik. şimdi hiçbir şeyde o lezzeti bulamıyorum. misket oyunlarında kazandıklarını, evimizin nafakasıymışçasına bana verirdi. bilek güreşinde yenildiğini hiç görmedim ve bu yüzden gözümden hiç düşmedi. halil’i son gördüğümden beri aradan neredeyse  on yıl geçti, dilerim üzerindeki yük biraz olsun hafiflemiştir.

evcilik derken, lâf nerelere gitti.. blogda yazmaya başladığımdan beri, – bu iş bana bir şey hatırlatıyor ama, ne?-  deyip duruyordum. evet, bu gece aklıma geldi bu: blog yazmak bana evciliği hatırlatıyor. 2005’den beri bir sürü insanla tanıştım blog vâsıtasıyla. yüzyüze görüştüklerimin hiçbirinde, görmeden önce hissettiğimden farklı bir duyguya kapılmadım. bir nevi hazırlıklı olma durumu ya da kiminle görüşülüp görüşülemeyeceği konusunda isâbetli seçimler yapmış olmam. iyi ki tanımışım; o, bir elimin parmaklarını geçmeyecek sayıda kişiyi.. yüzyüze görmediğim ama aynı duyguları beslediğim başka insanlar da var. gördüğümde hayâl kırıklığı yaşamayacağıma dâir bahse girebileceğim. yâni bir biçimde hissedebiliyorum bunu. uzun süredir beni okuyup sesini çıkarmayanlar, arada bir yüzünü gösterip kaçanlar, tesâdüfen linklerinde adımı gördüğüm insanlar var. elbette sürekli yazıştıklarım da. bizi birbirimize çeken şeyin ne olduğununun adını belki tam koyamasam da, öncelikle samimiyet olduğunu düşünüyorum. yâni biraz doğru düzgün okuma bilen biri, karşısındakinin ne kadar samimi olduğunu bir süre sonra anlayabiliyor, ya da olmadığını.. lâf olsun diye yorum yazanlar falan da çok olmuştur.       ” eline sağlık, yüreğine sağlık, paylaşım için teşekkürler ” gibi hiç hazetmediğim, sûni cümleleri de çok duydum. sâdece okuduğunu, aklında olduğumu bilmesi için, selâm bırakmadan gitmeyenleri de gördüm ve iyi ki de.. kamplaşmadan hoşlanmam. ama ister istemez o gürüntüyü verdiğimizi düşündüğüm bâzı arkadaşlarım da var. kamplaşma olduğu için değil, bir şekilde bâzı dönemlerde daha sık birarada olma imkânımız tesâdüf ettiği için. yoksa eminim ki benim arkadaşlığını benimsediğim insanların pek çoğu da ferdiyetçilikten yanadırlar. neler öğrendim burada, neler… öğrendiğim herşey için minnet duyuyorum. kendime göre bâzı ritüellerim var, uygularım ve haberini aldıklarım da çok olmuştur bu gönderdiğim iyi enerjilerin. ritüel dedimse, öyle derin şeyler değil, bana göre yapması çok kolay bir şey. gönderilmiş tertemiz bir dilekten âlâ ritüel mi olur.. tabi bana göre.

ne diyordum.. ha evet, evcilik. şu aralar sanki herkes bu oyundan biraz sıkılmış gibi. gözlemlediğim kadarıyla blog sâhibi olanların üzerine sinsice çöreklenen, garip bir sorumluluk duygusu var. sanki blogdan biraz uzak kalınca bir şey olacakmış gibi ya da birinin yorumu moderasyona takıldıysa kurtarmalıyım hissi falan işte. epeydir bu histen ben de payımı aldım. ki, zâten yazdıklarımdan da belli oluyordur. saçmalamaca kategorisine bile girmeyecek denli düşük enerjili şeyler yazıyorum. bu da hiç işime gelmez doğrusu. her haltı meydanda biri olarak, yarın öbür gün sorumsuzca bir şey yapmış olmaktan korkarım. yazdıklarımdan sorumluyum. gerçi benim hiçbir zaman vatan kurtarma, akıl hocalığına soyunma, ajan provakatör olma gibi bir derdim olmadığı bellidir ve bilinir. yazdıklarımı kendime yazıyorum ve bunun bir iç hesaplaşma olduğunu hep söylüyorum. ileride meslek olarak yazarlığı seçeceğim ve bunun da bir prova olduğunu söylemişliğim de vardır ama kimsenin ciddiye aldığını sanmam. dahası alınmasını da istemem. bu saatten sonra benden bir cacık olacağı da yoktur. yoktur dedum da!

hazır sevgililer günü de gelirken, bendeniz ufaktan tüyeyim bir süreliğine diyorum. yâni pazar günleri çalışan biri olarak, pazartesi sendromundan kurtulmuşken, sevgilisiz biri olarak sevgililer gününe yakalanmayayım hiç değilse. hayır yâni o kadar çok bahsediyorlar ki; insanın canı çekiyor, şeytan doldurur maazallah, elimden bir kazâ çıkar falan, neme lâzım…